"Gençken unutmak istediklerimi şu an hatırlamak istiyorum, çocuğumun ismini bilmek ya da kendi doğum tarihimi ilk tahminde tutturmak..."
Sevgili Ben,
Ben aslında kimim? Ne zaman bu soruyu kendime soracak kadar kötüleştim? Nasıl böyle bir girdabın içine girdim? Ne başımı ne sonumu görebiliyorum. En kötüsü de belirsizlik...
Dün ne yediğimi hatırlayamıyorken aklıma Akdeniz ikliminin bitki örtüsünün maki olduğu takılıyor. Gençken unutmak istediklerimi şu an hatırlamak istiyorum, çocuğumun ismini bilmek ya da kendi doğum tarihimi ilk tahminde tutturmak... Aklıma birkaç gündür gelen bir anımı paylaşacağım senle sevgili günlük. Birkaç hafta önceydi, eşim yeni vefat etmişti, birden kendimi denizin kenarında buldum. Dalgalar benden geçmişimi alıp götürüyordu, onları durduramıyordum. Tam o sırada telefonum çaldı. Arayan Osman’mış. Bu isim bana hiçbir şey ifade etmiyordu. Nerede olduğumu öğrenmek istedi. Kim olduğunu sordum. Oğlummuş... Galiba kendi dünyamın içinde kaybolmuştum.
Adım adım kendimi yakın çevremden, sonra kendimden uzaklaştığımı; bir süre sonra da yaşadığım anların teker teker silikleştiği ve artık kendimi dahi tanıyamadığım bir girdaptı bu. Yanıma tanımadığım insanlar gelip bana ilgi gösteriyorlardı ve ben bu ilgiye gerçekten muhtaçtım.
Tam şu an aklıma annemin bana söylediği şarkı geldi. Küçüğüm daha çok küçüğüm bu yüzden bütün... Hayır, hatırlayacağım. Yapabilirim bunu. Annem demişken, annem nerede?
Sağdan ikinci parmağımda bir yüzük duruyor. Eşim almış bunu bana, öyle dediler. Günlük, farkında mısın bu aralar çok duyulan geçmiş zamanı kullanıyorum. Bir de görüleni vardı bunun ama onu kullanmam için hatırlamam lazım.
Sana bir şey itiraf edeceğim, şuan birinin bana seslenmesini bekliyorum, çünkü hatırlamıyorum.
